1. اردشیری لردجانی، فهیمه و شریفی، طیبه. (1397). اثربخشی رواندرمانی مثبتگرا بر بخشایشگری و بیرمقی زناشویی زنان آسیبدیده خیانت زناشویی، مجله آسیبشناسی، مشاوره و غنیسازی خانواده، 4(1): 46-33.
2. روئیز، پدرو؛ سادوک، ویرجینیا آلکوت؛ سادوک، نبجامین جیمز. (2015). خلاصه روانپزشکی: علوم رفتاری/ روانپزشکی بالینی، ترجمه فرزین رضائی (1397)، تهران: انتشارات ارجمند.
3. رییسیان، اکرمالسادات؛ گلزاری، محمود؛ برجعی، احمد. (1390). اثربخشی امیددرمانی بر کاهش میزان افسردگی و پیشگیری از عود در زنان درمان جوی وابسته به مواد مخدر. اعتیادپژوهی، 5(17): 40-21.
4. سرمد، زهره؛ بازرگان، عباس؛ حجازی، الهه. (1392). روشهای تحقیق در علوم رفتاری، تهران: آگاه.
5. فتحی، الهام؛ منشئی، غلامرضا؛ حاتمی ورزنه، ابولفضل؛ اصلیآزاد، مسلم؛ فرهادی، طاهره. (1394). تأثیر آموزش گروهی خودبخشودگی مبتنی بر مفاهیم قرآنی بر عزت نفس نوجوانان پسر، پژوهشنامه روان شناسی مثبت، 1(1): 106-93.
6. قاسمزاده نساجی، سوگند؛ پیوستهگر، مهرانگیز؛ حسینیان، سیمین؛ موتایی، فرشته؛ بنیهاشمی، سارا. (1391). اثربخشی مداخله شناختی رفتاری بر پاسخهای مقابلهای و راهبردهای تنظیم شناختی هیجانات زنان، مجله علوم رفتاری،1(4):42-35.
7. گنجی، حمزه. (1392). آسیب شناسی روانی بر اساس DSM5. تهران: انتشارات ارسباران.
8. نشان اسکندری، فریده؛ خوشنویس، الهه. (1396). پیش بینی احساس تنهایی و امید به زندگی فرزندان دختر بر اساس تعارضات زناشویی و مشکلات عاطفی- هیجانی مادران. مجله پژوهش های انتظامی- اجتماعی زنان و خانواده، 8: 121-106.