دکتر مهدی قزلسفلو، نادره سعادتی، مهدی رستمی، دوره ۴، شماره ۲ - ( ۱۲-۱۳۹۷ )
چکیده
طلاقوازهمپاشیدگیکانونخانوادهمعضلیاجتماعیاستکهپیامدهایآناز مشکلاتاساسیجوامعکنونیبهشمار می‌رود. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری آسیب محور در سازش یافتگی پس از طلاق زنان مطلقه ساکن شهر تهران بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری ۴۵ روزه بود. جامعه آماری این پژوهش ۴۹ زن مطلقه‌ای بودند که در بازه زمانی مهر تا آبان ماه ۱۳۹۶ به مرکز خدمات مشاوره مهرآور واقع در جمال‌زاده تهران به علت مشکلات سازش یافتگی و روان‌شناختی ناشی از طلاق مراجعه کرده بودند. در این تحقیق از روش نمونه‌گیری هدفمند استفاده‌شده است که پس از طی مراحل اولیه ارزیابی از بین ۴۹ مراجعه‌کننده که کمترین میانگین را در نمره مقیاس سازش یافتگی پس از طلاق فیشر (۱۹۷۶) کسب کرده بودند ۳۰ نفر انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (۱۵ زن) و کنترل (۱۵ زن) گمارده شدند. گروه آزمایش مداخله هفتگی را به شکل گروهی در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای دریافت کردند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها تفاوت معناداری را بین عملکرد دو گروه آزمایش و گواه در نمره کل ساز پس از طلاق (۶۸/۱۰=F، ۰۰۳/۰=p) در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نشان داد.نتایج نشان می‌دهد که مداخله درمان شناختی-رفتاری آسیب محور منجر به بهبود سازش یافتگی پس از طلاق در زنان مطلقه می‌شود. ازاین‌رو توصیه می‌شود درمانگران ازاین‌روش درمانی در جهت بهبود سازگاری، روابط بین فردی و ارتقاء سطح کیفی زندگی پس از طلاق در زنان مطلقه استفاده کنند.
